Afrekening

Het hoge woord is gevallen, voor het eerst buiten besloten kring, zelfs zomaar op de radio. Het is gevallen uit de mond van de heer Bert Bultinck, de griezelig competente voorzitter van de redactieraad, de intellectueel niet op zijn muil gevallen opiniemaker en de permanent aaibare wijze mens die van De Morgen een mediatieke topper wou maken en daarvoor beloond werd met een moddervette C4. “Dit is een afrekening.”

Laten we even het Belgabericht citeren dat overal te vinden is, behalve op de site van De Morgen zelf:

De Morgen heeft de namen bekendgemaakt van mensen die moeten vertrekken in het kader van het herstructureringsplan dat eind vorig jaar werd aangekondigd.

(belga) – Het gaat onder meer om columnist Bernard Dewulf, onderzoeksjournalist Georges Timmerman, chef sport Hans Vandeweghe, chef opinie Bert Bultinck, journaliste Thea Swierstra en fotograaf Filip Claus. Chef cultuur Dirk Remmerie krijgt een andere functie bij Het Laatste Nieuws.

In totaal worden 13 werknemers ontslagen en stappen er 2 vrijwillig op. Naast journalisten gaat het om 3 eindredacteurs, 2 lay-outers en nog 2 fotografen. De werknemers beslissen maandag om 15 uur tijdens een personeelsvergadering hoe ze zullen reageren. Onder journalisten wordt alvast zwaar geschokt gereageerd. Er wordt onder meer gesproken van “een afrekening” met journalisten die zich sinds de aankondiging van het collectief ontslag eind vorig jaar voluit hebben ingezet voor de verdediging van de personeelsbelangen.

Het cynische is dat Belga evenveel respect toont voor niet-schrijvende journalisten als de twee clowns die zich de hoofdredactie van De Morgen mogen noemen. “Naast journalisten gaat het om 3 eindredacteurs, 2 lay-outers en nog 2 fotografen”, staat er letterlijk.

Excuseer, maar ik heb, zelfs als kersverse werkloze, nog zoiets als beroepseer. Eindredactie is ook journalistiek werk. Wij schrijven geen artikels, maar wij proberen elke dag wel presentabele pagina’s in elkaar te boksen met het materiaal dat we aangereikt krijgen. Héél vaak is dat materiaal zo erbarmelijk van kwaliteit dat we er langer mee bezig zijn dan de auteur zelf. Maar dat merkt de lezer niet. Die geeft alle credit aan de journalist wiens naam hij ziet staan. En als de lezer over een fout struikelt, is het altijd de schuld van de eindredacteur.

Dus graag een beetje respect voor de hondenstiel genaamd eindredactie. Niet dat ik met mijn naam in een Belga wil verschijnen, zo laag ben ik nog niet gevallen, maar geef alstemblieft niet de indruk dat wij slechts veredelde secretaresses zijn. Ikzelf, en nu ben ik niet eens pretentieus, schrijf met mijn ogen toe het merendeel van de ‘echte’ journalisten naar huis. Vicky Vanhoutte, mijn zeer gewaardeerde, overgekwalificeerde collega, heeft een taalgevoel waar de gemiddelde professor Nederlandse taalkunde een punt aan kan zuigen en bewijst elke dag opnieuw dat journalistiek véél meer is dan zomaar wat artikels uit je mouw schudden. Maarten Byttebier, de derde eindredacteur die sinds gisteren heelder dagen aan zijn fluit zal kunnen zitten trekken, heb ik nog niet mogen betrappen op een verheffende tekst omdat ik simpelweg nog niets van hem gelezen heb. Maar hij kent zijn job en het is een onrecht dat hij buiten gesmeten wordt. Hij is natuurlijk wel zéér links, heeft een baard en lang haar en eet geen vlees. Om die reden had ik hem zelf ook op straat gezet, maar dan was ik wel zo eerlijk geweest om te melden dat vegetarisme één van de criteria zou zijn bij het collectief ontslag.

De twee ontslagen lay-outers heten Hilde Van Bever en Carlos Vuegen. Hoewel zij niet de meest bevlogen vormgevers zijn die ik in mijn leven al ben tegengekomen, is ook hen een groot onrecht aangedaan. Er zijn sinds een jaar namelijk vier lay-outers, sympathieke jonge gasten uit Gent met wie ik het heel goed kan vinden, die werken met weekcontractjes. Het zijn als het ware interims, maar zij vervangen werknemers die nooit aangenomen zijn en dus ook nooit tijdelijk weggevallen zijn wegens ziekte, zwangerschap of loopbaanonderbreking. Die vier jonge gasten, en het is ze natuurlijk gegund, blijven en krijgen binnenkort, als het stof wat gaan liggen is, allicht een vast contract. Hilde en Carlos, die respectievelijk tien en zes jaar voor De Morgen werken, mogen vertrekken. Op die kunstgreep kleef ik het etiket ‘lafhartig’.

Laten we ook de twee ‘fotografen’ niet vergeten. Het gaat hier verdorie niet eens over fotografen. Het gaat hier over fotoredacteurs. Oók journalisten. Zij zorgen ervoor dat er foto’s in de krant verschijnen. Zij zitten aan de kant van de redactie waar alle stront terechtkomt. Als er een mooie foto in de krant staat, komt dat volledig op het conto van de fotograaf, verschijnt er een spuuglelijk beeld in de gazet, dan is er maar één schuldige: de fotoredacteur die de foto in kwestie geselecteerd heeft, zelfs al was er geen andere optie of ontbeerde de tijd voor een langere zoektocht. Niemand lijkt goed te beseffen wat voor een hemeltergend ondankbare taak, nog erger dan eindredactie, Bie Van Giel en Jan De Haese de afgelopen jaren vervuld hebben. Ik wil bij deze mijn appreciatie en bewondering voor hun werk uitspreken. Als Klaus Van Isacker jullie werk had moeten uitvoeren, had er bij elk artikel een promobeeld voor skivakanties of SUV’s gestaan.

Mag ik bij deze benadrukken dat het collectief ontslag bij De Morgen in de eerste plaats een afrekening is met de ‘uitkant’, met dat deel van de redactie dat zich niet bezighoudt met artikels schrijven maar met die artikels opsmukken en presentabel maken? De namen van de ontslagen schrijvende  journalisten mogen dan spectaculair zijn, alsook de reden waarom ze moeten vertrekken (het lef om tegen te spreken en vooral het intellect om dan nog iets zinnigs te zeggen ook), het is de uitkant die in aantal het zwaarst getroffen wordt. En dat zult u vanaf maandag 18 mei beginnen te merken als u uw krant ’s ochtends onder ogen krijgt.

En het zal alleen maar erger worden.